MIĘDZYNARODOWY REGULAMIN KARTINGOWY "CIK"
Podstawowe pojęcia - definicje
KART - pojazd naziemny z nadwoziem lub bez, z 4-ma kołami nie ustawionymi w linii i stale stykającymi się z nawierzchnią, z których dwa zapewniają kierowanie, a dwa pozostałe - napęd. Głównymi częściami są: podwozie (nadwozie), ogumienie, silnik i układ kierowniczy.
BEZPIECZEŃSTWO - karty mogą startować wyłącznie w stanie odpowiadającym normom bezpieczeństwa i zgodnym z regulaminem. Powinny być wykonane i utrzymane, aby zapewnić przestrzeganie regulaminu i aby nie stwarzać niebezpieczeństwa dla kierowcy i innych uczestników.
HOMOLOGACJA - oficjalna identyfikacja sprzętu. Oficjalne stwierdzenie dokonane przez FIA, że określony model podwozia, silnika lub sprzętu jest produkowany w dostatecznej serii, aby był zakwalifikowany do jednej z klas.
WYŚCIG - konkurencja w której szybkość jest czynnikiem rozstrzygającym o klasyfikacji.
ZAWODY, SPOTKANIA LUB IMPREZY SPORTOWE - wyścig, próby indywidualne, próby bicia rekordu, konkurs wytrzymałości lub regularności w których bierze udział kart w celu współzawodniczenia. Zawody są "międzynarodowe" lub "krajowe". Poza tym mogą istnieć zawody "zarezerwowane".
START - chwila, w której pojedynczemu zawodnikowi lub kilku zawodnikom startującym równocześnie zostanie podany sygnał startu przez kierownika wyścigu lub startera.
START LOTNY - pojazd porusza się z szybkością wyścigową w chwili rozpoczęcia pomiaru czasu. Start lotny może być stosowany jedynie do prób chronometrażowych.
START RUCHOMY - mała szybkość, start kontrolowany zależnie od okrążenia formułującego. Start może być dany tylko wtedy, gdy starter uzna że prędkość i uformowanie szyku są zadowalające i gdy nie było przyspieszenia przed żółtą linią.
START STOJĄCY - w chwili kiedy rozpoczyna się pomiar czasu pojazd jest nieruchomy.
Stopnie licencyjne
Każdy kierowca, chcący uczestniczyć w zawodach międzynarodowych po winien posiadać licencje międzynarodową ważną dla kartingu i na bieżący rok, wydano przez Narodową Federację uznaną przez FIA, jak również musi posiadać uprzednie zezwolenie od tej Międzynarodowej Federacji. Licencja powinna być obowiązkowo zaopatrzona w zdjęcie jej posiadacza. Kierowca musi zadość uczynić obowiązkom wynikającym z Międzynarodowego Regulaminu w zakresie kontroli lekarskiej kierowców i być w posiadaniu międzynarodowej karty lekarskiej ważnej na rok bieżący. Licencje i karty lekarskie powinny być przedstawione organizatorowi zawodów. Istnieją następujące rodzaje stopni międzynarodowych kierowców, uprawniające do udziału w wyścigach na torach w zależności od kategorii kartów i rodzaju zawodów:
A - Formuła A, Formuła K, Formuła C, Formuła E,
B - Intercontinental A/B/C/E, Formuła E,
C - Intercontinental A/B/C/C"Sudam"/E.
Kierowca rozpoczyna od uzyskania licencji C.
Wyższy stopień licencji jest ważny dla wszystkich kategorii kartów mniejszego znaczenia (wyjątek regulamin szczególny CIK). Kierowca-posiadacz licencji C nie może otrzymać licencji B, jeśli nie będzie sklasyfikowany pomiędzy pięciu pierwszymi w co najmniej w 5 zawodach o krajowe mistrzostwo lub w zawodach międzynarodowych w ciągu 12 miesięcy poprzedzający jego wniosek. Kierowca-posiadacz licencji B nie może ubiegać się otrzymanie licencji A jeśli nie uzyska następujących wyników:
- sklasyfikowany wśród 10 pierwszych w finale między narodowych mistrzostw CIK, Trophum CIK lub Pucharze CIK,
- sklasyfikowany w pierwszej trójce mistrzostwa krajowego,
- sklasyfikowany w pierwszej trójce w międzynarodowej imprezie typu krajowego Open.
Od czasu do czasu CIK może włączyć inne zawody wysokiego stopnia, które zostaną stosowane do kryteriów kwalifikacyjnych. W każdym przypadku, co najmniej jeden z wyników liczących się do zakwalifikowania musi być spełniony podczas mistrzostw CIK i w żadnym przypadku nie mogą być brane pod uwagę warunki niezbędne do przejścia z licencji C do licencji B. O wyjątkowe odstąpienie dla licencji A należy wnioskować w CIK.
Grupy-Karty podzielone są na dwie grupy zdefiniowane zależnie od stosowanego silnika.
Grupa 1.
Formuła K
Seryjny silnik jednocylindrowy chłodzony powietrzem.
Maksymalna pojemność skokowa 100 cm3 bez skrzyni biegów.
Silnik z zaworem obrotowym.
Maksymalna masa: 135 kg.
Minimalna masa karta: 60 kg (bez paliwa).
Gaźnik: dowolny, maksymalna średnica gardzieli (venturi) 32 mm.
Opony: 5" lub 6"
Obowiązkowe boczne nadwozie.
Obowiązkowa przednia osłona.
Formuła A
Seryjny silnik jednocylindrowy, chłodzony powietrzem.
Maksymalna pojemność skokowa 100 cm3, bez skrzyni biegów.
Silnik z zaworem obrotowym.
Maksymalna masa: 135 kg.
Minimalna masa: 60 kg (bez paliwa).
Gaźnik: z przepustnicą, z osią centralną, z maksymalną średnicą gardzieli (venturi) 24 mm.
Opony 5".
Obowiązkowe boczne nadwozie.
Obowiązkowa przednia osłona.
Formuła C
Silnik jednocylindrowy chłodzony powietrzem lub cieczą.
Pojemność skokowa maksymalna 125 cm3.
Ograniczenia
- jak dla formuły K, poza tym:
- zabroniony jest jakikolwiek układ wtryskowy
- 1 gaźnik
- skrzynia biegów minimalnie z 3, maksymalnie z 6 przełożeniami
- zabroniony jest jakikolwiek układ turbodoładowania lub doładowania
- zabroniony jest jakikolwiek system "Power-Valve"
- minimalna masa: krótkie tory - obowiązkowe boczne nadwozie, masa 160 kg
- długie tory - wymagania dla nadwozi są takie same jak dla formuły E, masa 165 kg
Formuła E
Silnik: maksymalna pojemność skokowa 250 cm3
Napęd:
- albo silnikiem chłodzonym powietrzem lub cieczą (max.2 cylindry)
- albo 2-ma identycznymi silnikami chłodzonymi powietrzem lub cieczą (1 cylinder w silniku)
- skrzynia biegów co najmniej 3 przełożenia
- produkcja seryjna
Masa minimalna z pojedynczym silnikiem jednocylindrowym 180 kg z nadwoziem
Masa minimalna samego karta: 95 kg bez nadwozia*
- inne silniki: 195 kg z nadwoziem
Masa minimalna samego karta: 110 kg bez nadwozia*
(* - bez paliwa)
Grupa 2:
Intercontinental A
Seryjny silnik jednocylindrowy, chłodzony powietrzem, bez skrzyni biegów
Maksymalna pojemność skokowa 100 cm3
Silnik z zaworami klapkowymi z następującymi ograniczeniami:
- skok minimalny 48,5 mm, maksymalny 54,5mm
- pojemność skokowa 100 cm w ramach zachowania kąta otwarcia całkowitego wylotu 177 , ze wszystkimi tolerancjami włączonymi
- liczba kanałów przepływowych: 3
- tylko 1 gaźnik homologowany CIK
Gaźnik powinien być typu z przepustnicą, osią centralną, maksymalną średnicą gardzieli (venturi) 24mm,
-Tłumik wylotu powinien być homologowany CIK. Tłumik powinien zawierać dwa kółka do plombowania oraz wytłoczony numer homologacyjny CIK.
- Tłumik dolotu zarejestrowany przez CIK - obowiązkowa.
- Masa minimalna 135 kg.
- Masa minimalna karta 60 kg (bez paliwa).
- Obowiązkowe nadwozie boczne.
Intercontinental B
- Seryjny silnik jednocylindrowy, homologowany
- Maksymalna pojemność skokowa 135 cm3, bez skrzyni biegów
- Masa minimalna: razem 145 kg, kierowca 75 kg.
- Masa minimalna: kart 60 kg (bez paliwa).
- Obowiązkowe nadwozie boczne.
Intercontinental C
Silnik jednocylindrowy, chłodzony powietrzem lub cieczą.
Maksymalna pojemność skokowa 125 cm3,homologowany przez CIK.
Ograniczenia:
- jak dla Intercontinental A, poza tym:
- zabroniony jest jakikolwiek układ wtryskowy
- 1 gaźnik
- skrzynia biegów minimalnie 3, maksymalnie 6 przełożeń
- zabroniony jest jakikolwiek system turbodoładowania lub doładowania
Masa minimalna:
- tory krótkie: obowiązkowe boczne nadwozie: masa 160 kg
- tory długie: wymagania dla nadwozia są takie same jak dla Formuły E: masa 165 kg
Intercontinental C "SUDAM"
Silnik jednocylindrowy seryjny, z zaworami klapkowymi lub sterowany tłokiem, chłodzony powietrzem.
Pojemność skokowa maksymalna 125 cm3, bez skrzyni biegów.
Silnik produkcji południowo-amerykańskiej.
Ograniczenia/obowiązki
- 1 gaźnik homologowany CIK
- silnik/dolot: gaźniki powinny być z przepustnicą, ze średnicą maksymalną gardzieli 24 mm, już włączony.
Każda postać gaźnika z przepustnicą suwakową jest zabroniona.
- zabroniony jest jakikolwiek układ wtryskowy,
- zabroniony jest jakikolwiek układ turbodoładowania lub doładowania,
- masa minimalna: 130 kg,
- masa minimalna karta: 55 kg (bez paliwa)
- opony homologowane CIK 5" produkcji południowo- amerykańskiej
- podwozie: homologowane CIK produkcji południowo- amerykańskiej
- nadwozie: boczne typu CIK obowiązkowe
Intercontinental A/Junior
- Silnik jednocylindrowy seryjny, chłodzony powietrzem, bez skrzyni biegów, homologowany CIK
- Maksymalna pojemność skokowa 100 cm3.
- Silnik sterowany tłokiem z następującymi ograniczeniami:
- cylinder z tuleją żeliwną, chromowanie i nikasil zabronione,
- tłok o wymiarach homologowanych przez CIK, wszelkie pokrycia zabronione,
- skok minimalny 46 mm, maksymalny 54,5 mm,
- liczba kanałów przepływowych dowolna,
- tylko jeden gaźnik typu z przepustnicą, z osią centralną, z maksymalną średnicą gardzieli (venturi) 24 mm3.
Każda postać gaźnika z przepustnicą suwakową jest zabroniona.
- układ zapłonowy: układ bez zmiennego przyspieszenia,
- tłumik wylotu powinien być homologowany przez CIK, jeden na model silnika,
- tłumik dolotu rejestrowany przez CIK,
- gaźnik homologowany przez CIK,
- sprzęgło: wyłącznie typu odśrodkowego, homologowanego przez CIK,
- układ rozruchu będzie bądź rozrusznikiem elektrycznym, bądź rozrusznikiem ręcznym, bądź ewentualnie oboma,
- masa całkowita minimalna 125 kg Junior/115 kg Juniorzy Kadeci/.
Intercontinental E
- silnik jednocylindrowy, chłodzony powietrzem lub cieczą, rejestrowany przez CIK
- maksymalna pojemność skokowa 250cm3
- ograniczenia jak dla kategorii Intercontinental A
- zabroniony jest jakikolwiek układ wtryskowy
- 1 gaźnik
- skrzynia biegów minimalnie z 3 przełożeniami
- zabroniony jest jakikolwiek układ turbodoładowania lub doładowania.
Tory kartingowe
Na całym świecie wyścigi kartingowe odbywają się na specjalnie do tego celu przeznaczonych tokach. Wyjątek stanowią kraje socjalistyczne, gdzie wiele wyścigów odbywa się na trasach jednorazowo przystosowanych do wyścigu, ale i w tych krajach zaznacza się już tendencja do budowania torów specjalnych. Wszystkie tory kartingowe budowane są na tej samej zasadzie. Oddzielony od publiczności plac otoczony miejscami przeznaczonymi dla widzów pokryty jest siecią dróg dla kartów, a układ tych dróg jest na każdym torze inny. Spośród tych dróg wybrana jest trasa wyścigu, a nie używane w danym wyścigu drogi odgrodzone zostają za pomocą starych opon samochodowych lub innych lekkich i sprężystych przedmiotów. Na placach torów kartingowych pokrytych siecią dróg miejsca między drogami zwykle trawa. Poziom jezdni jest na wysokości równej z poziomem. Spotyka się tory kartingowe, których całe place pokryte są nawierzchnią twardą. Trasa wyścigu jest wtedy wytyczana przez białe linie namalowane na nawierzchni drogi, a na zakrętach i w miejscach wątpliwych po obu stronach trasy ułożone są lekkie i miękkie przedmioty. w większości przypadków używa się do tego celu zużytych opon samochodowych. Nawierzchnie torów kartingowych jest przeważnie asfalt o dużym współczynniku przyczepności, a niekiedy również i betonu.
Większości torów kartingowych ma trwale zamontowane stanowiska dla sędziów i obsługi trasy. Wyposażenie takich stanowisk jest bardzo zróżnicowane. Spotkać można stanowiska sędziowskie złożone z kilku ławek i stołu, lecz można także spotkać specjalne wieże kontrolne wyposażone w aparaturę do pomiarów czasów oraz do precyzyjnego i szybkiego obliczania wyników. Miejsce startu z namalowanymi miejscami startowymi usytuowane jest na początku najdłuższej prostej. Aby jednak zmniejszyć tłok panujący na pierwszym zakręcie po starcie, miejsce takiego startu usytuowane jest przed początkiem najdłuższej prostej. po starci z takiego miejsca zawodnicy "rozciągają się" na długiej prostej i w pierwszy zakręt będą wjeżdżać kolejno, co zmniejszy znacznie niebezpieczeństwo zderzenia. Na ogół start odbywa się na sygnał dany chorągiewką przez startera. Coraz częściej jednak stosuje się start na sygnał świetlny. Układ dróg toru kartingowego powinien być dobrany do rodzaju pojazdów biorących udział w wyścigu. Gdy startują karty z silnikami bez skrzynek biegów trasa powinna zawierać krótkie proste oraz szybkie łuki. Gdy karty mają skrzynki biegów, pożądane są trasy z dłuższymi odcinkami prostymi przy jednoczesnym "zaciśnieniu" zakrętów. Puszczanie kartów ze skrzynkami biegów o krótkich prostych nie pozwala na wykorzystanie zalet takich silników, a prowadzi do ich nadmiernego obciążenia. Warto przypomnieć, że regulamin między innymi następujące wymagania trasom kartingowym: - trasa na której przeprowadza się wyścigi kartingowe, musi mieć na całej swej długości twardą i bezwzględnie gładką nawierzchnię, musi spełniać wszystkie warunki bezpieczeństwa, tak dla zawodników, jak i dla publiczności,
- trasa nie może pochyleń na zakrętach, a różnica wzniesień nie może przekraczać 3%, trasa musi zawierać co najmniej dwie proste nie krótsze niż 50 m i nie dłuższe niż 100 m, szerokość trasy musi wynosić od 6 do 10 metrów, długość jednego okrążenia powinna wynosić od 400 do 1200 metrów.
CECHY CHARAKTERYSTYCZNE TORÓW.
Tory - tory stałe i okolicznościowe, stosowane w międzynarodowych za-wodach kartingowych powinny liczyć minimum 700 m, dla zawodów CIK 1000 m. Dopuszczalne liczby kartów na starcie: - dla torów długości 1500 m: max. 34 kartów
- dla torów długości powyżej 1500 m: max. 40 kartów
- dla Formuły E: max. 60 kartów
Do zawodów wytrzymałościowych maksymalna liczba wynosi 6 kartów na 100 m
Flagi sygnalizacyjne
Mogą być używane następujące flagi:
- Flaga narodowa - sygnał rozpoczęcia pomiaru czasu (za wyjątkiem stanów zjednoczonych), lecz nie startu do wyścigu.
- Flaga zielona z żółtymi szewronami - falstart.
- Flaga niebieska - pokazywana jest zawodnikom przed ich zdublowaniem z opóźnieniem co najmniej jednego okrążenia.
Jej znaczenie jest następujące:
Trzymana nieruchomo: będziesz wyprzedzany, zachowaj swój tor jazdy.
Pokazywana przez machanie: jeden lub kilku zawodników chce wyprzedzić, ustąp drogi.
- Flaga żółta - niebezpieczeństwo, zwolnić, zakaz wyprzedzania.
- Flaga czarna z pomarańczowym kołem i numerem startowym - zatrzymać się z powodu usterki technicznej. Kierowca może ponownie wyruszyć na trasę po dokonaniu naprawy.
- Flaga biała - obecność na torze powolnego pojazdu.
- Flaga żółta z czerwonymi pasami - pogorszenie przyczepności: przejście z nawierzchni suchej do nawierzchni śliskiej. Ta flaga będzie pokazywana przy-najmniej przez cztery okrążenia lub do czasu, gdy nawierzchnia znów będzie normalna
- Flaga zielona - koniec zagrożenia. Może również być użyta dla wskazania startu do okrążenia (okrążeń) rozgrzewającego (rozgrzewających) lub początku prób, na polecenie kierownika wyścigu.
- Flaga składająca się z trójkąta czarnego i trójkąta białego z numerem - ostatnie ostrzeżenie przed wykluczeniem, za nie sportowe zachowanie.
- Flaga czarna z numerem - kierowca musi natychmiast zjechać do boksu i zgłosić się u kierownika wyścigu, który może zezwolić mu, lub nie na dalszą jazdę.
- Flaga czerwona - do wyłącznej dyspozycji kierownika wyścigu. Zatrzymanie natychmiastowe i bezwzględne.
- Flaga niebieska i czerwona (podwójna przekątna numerem - nakaz wycofania kierowcy, który będzie lub został zdublowany. Flaga ta może być użyta tylko wtedy, jeżeli regulamin imprezy to przewiduje.
- Flaga z szachownicą czarno-białą - koniec wyścigu.
Główne części karta - charakterystyka techniczna.
Do głównych części należą:
a) podwozie-rama,
b) wszystkie części, które przenoszą siły od jezdni jedynie za pomocą opon na podwozie-ramę.
Wszystkie główne części podwozia muszą być trwale przymocowane pomiędzy sobą lub do podwozia-ramy. Połączenia przegubowe są dopuszczalne wyłącznie dla typowego wspornika zwrotnicy i układu kierowniczego. Każde inne urządzenie, mające swobodę przegubową w jednej dwóch lub trzech osiach jest zabronione. Wszelkie urządzenia hydrauliczne lub pneumatyczne, tłumiące drgania są zabronione. Stosowanie tytanu jest zabronione.
Podwozie-rama - jest centralną i nośną częścią całego pojazdu. musi ono być wystarczająco wytrzymałe, aby pochłonąć obciążenia występujące podczas ruchu pojazdu.
Konstrukcja rurowa ze stali magnetycznej. Struktura monolityczna zapewniona przez części spawane lub lutowane.
Rozstaw osi: min. 101 cm max. 127 cm
Rozstaw kół: min. 2/3 stosowanego rozstawu osi
Długość całkowita: max. 182 cm, Formuła E: max. 210 cm
Żaden element, poza obudową czołową nie może wystawać poza czworobokułożony z kół i zderzaków, wyjąwszy przypadek wyścigu w czasie deszczu.
Zderzaki.
Niezbędna jest ochrona przednia, tylna i boczna. Ochrony te nie mogą przekroczyć linii łączącej na zewnątrz koła przednie i tylne na wysokości ich osi, gdy koła przednie nie są skręcone. Zderzak przedni:
- wysokość od ziemi 20 cm
- montowany pionowo nad przednim elementem podwozia i zamocowany do tego elementu dwoma poprzeczkami.
- zderzak składa się z jednej rury o średnicy 15 mm i ścianki o odpowiedniej wytrzymałości
Zderzak tylny:
- maksymalna wysokość nad ziemią 20 cm
- zderzak powinien składać się z jednej rury o średnicy minimalnej 18 mm i ścianki o odpowiedniej wytrzymałości, sztywno mocowany do zewnętrznych elementów podwozia na ich końcach.
Zderzaki boczne:
- wysokość w stosunku do ziemi nie może przekraczać wysokości osi tylnej, - zderzaki powinny mieć średnicę minimalną 15 mm i ściankę o odpowiedniej wytrzymałości i zasłaniać przynajmniej 2/3 szerokości opon tylnych,
- zderzak ten nie jest obowiązkowy od strony silnika w Formule E.
Podłoga:
- musi być wykonana ze sztywnego materiału i sięgać począwszy od siedzenia kierowcy, aż do przodu pojazdu. Powinna być obramowana z boku rurą lub krawędzią zabezpieczającym przed ześlizgnięciem się nóg kierowcy z podłogi. Jeżeli podłoga jest perforowana, to otwory nie mogą przekraczać średnicy 1 cm.
Zawieszenie:
- zabroniony jest każdy rodzaj zawieszenia elastycznego lub przegubowego.
Koła i opony:
- koła powinny być zaopatrzone w opony z dętkę lub bez, a przednie montowane na łożyskach tocznych,
- liczbę kół jak i opon ustalono na 4,
- opony mogą stykać się z ziemią, gdy kierowca znajduje się na swoim miejscu .
Hamulce:
- powinny być skuteczne i działać jednocześnie przynajmniej na dwa koła tylne.
Układ kierowniczy:
- powinien być sterowny za pomocą kierownicy kształtu kołowego - całkowicie zamkniętego.
Napęd:
- powinien być przekazywany zawsze na tylne koła,
- dopuszczony dowolny układ pod warunkiem, że nie będzie posiadał mechanizmu różnicowego,
- każdy układ jest zabroniony, za wyjątkiem układu uznanego przez CIK.
Silnik:
- jako silnik uważa się zespół napędowy pojazdu gotowy do startu, zawierający kadłub cylindra, obudowy skrzynki biegów, układ zapłonu, jeden lub więcej gaźników (bez układu wtryskowego) i tłumiku wylotu.
Siedzenie:
- siedzenie kierowcy powinno być tak opracowane, aby kierowca był skutecznie unieruchomiony dla uniknięcia wszelkiego przesuwania się do przodu lub na boki podczas pokonywania zakrętów czy też hamowania,
- siedzenie dla Formuły E powinno mieć zagłówek. Poza tym wszystkie siedzenia powinny mieć wzmocnienie stalowe lub aluminiowe w miejscu zakotwiczenia.
Osłona łańcucha:
- jest obowiązkowa i powinna pokryć skutecznie koła łańcuchowe do wysokości osi wieńca koła, poza tym powinna posiadać skuteczną osłonę boczną, aby kierowca nie mógł włożyć palców do łańcucha.